"Piękno tych wierszy jest przede wszystkim pięknem skupienia i samoograniczenia, elipsy i niedopowiedzenia, metafory i wieloznaczności. Bonowicz nie lubi nadmiaru bezpośrednio nazwanych wzruszeń i nadmiaru intelektualnych spekulacji. Notuje to, co zobaczone, dotknięte, posłyszane, pomyślane. Montuje własne i cudze wrażenia, głosy, doświadczenia. Ostateczne wnioski zazwyczaj zawiesza, wzywając czytelników do ich sformułowania." Marian Stala "Nie zdziwiłbym się gdyby uznano ją za najciekawszy zbiór poetycki roku - to wiersze zupełnie wyjątkowe, zyskujace w miarę czytania i pozostające z czytelnikiem na dobre." Jacek Gutorow "Nastrój tej poezji wyznaczają wektory cierpienia i medytacji. W bliższej lub dalszej perspektywie pojawiają się pytania o obecność i rolę Boga, czasami w zagadkowej lub przekornej formie (...)" Krzysztof Fiołek