Obrazy, pojawiające się w kolejnych fragmentach "Pomarańczy Newtona" układają się w migawkowy, niedokończony, a zarazem: dramatyczny i zastanawiający odpowiednik dzisiejszego świata; świata widzianego oczami współczesnego człowieka i przefiltrowanego przez jego świadomość. W tym świecie wielkie zderza się z małym, odległe z bliskim, wzniosłe z pospolitym, głębokie z banalnym. Wchodząc w ten świat stajemy się świadkami i uczestnikami niepokojącego spektaklu, w którym jak w wierszu otwierającym tom - pokaz stroju miesza się z pokazem ustroju (ostatniego już krzyku demokracji, jak mówi poetka); spektaklu, który przedstawia ten szczególny moment, gdy W kole historii / pękła oś i tego człowieka, któremu przyszło żyć w tym właśnie momencie. Marian Stala