Opowieść o starości poprzez jej wizje o twórczości wielkich artystów: Michała Anioła, Eliota, Jarosława Iwaszkiewicza i Tadeusza Różewicza. Starość, o której mówi Przybylski, bardzo odległa jest od pogodnego, konsolacyjnego mitu złotej jesieni, wedle którego ostatnie lata życia to czas spokoju, dystansu, mądrości. Celem Baśni zimowej jest gwałtowne zakwestionowanie wspomnianego mitu, pokazanie starości jako czasu degradacji i cielesno-duchowego cierpienia, jako okresu ostatecznej utraty złudzeń i nadziei. ( Marian Stala)