Szczepan Kopyt ma do przekazania komunikat, który niegdyś Michel Foucault, na użytek opisu działalności Georgesa Bataillea, określił mianem afirmacji, która niczego nie afirmuje. Kopyt archiwizuje to, co zostało po grabieżach dokonanych przez strukturalizm i post-strukturalizm. Przerzuca szczątki obrazów, odpryski niegdysiejszych pałaców kultury śródziemnomorskiej i chrystianizmu, wegetarianizmu i buddyzmu, na wielkim cmentarzysku masowej kultury, która nie pozostawia miejsca na zaistnienie niczemu autentycznie. Tym samym najbardziej problematyczne okazuje się jednostkowe życie i możliwość jego przeżycia, pośród zaludniających teraźniejszość medialnych klonów. Najważniejsza pozostaje jednak nie diagnoza a wykonanie. Znać bowiem miarę tych wierszy autor mówi tylko to, co powiedzieć chce, a to wielka sztuka. Mówi za pomocą wiersza, a nie jest mówiony przez wiersz.